สวัสวดีครับวันนี้ผมมีประสพการณ์ดีๆมาเล่าให้ฟังกันอีกแล้ว ผมเป้นคนนึงที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เพราะแยกมาอยู่เองได้เกือบปีแล้วเพื่อที่จะได้มาทำงานได้สะดวกขึ้น แต่ก็มีบ้างที่ผมจะต้องไปหาลูกค้าโรงงานในสมุทรสาครซึ่งก็ใกล้ๆกับบ้านพ่อแม่ผม ทำให้ผมได้แวะไปหาท่านอยู่บ่อยๆ แต่การแวะทุกครั้งก็แวะแค่ถามสารทุกข์สุขดิบแล้วก็กลับบ้าน ทำให้ไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรกันมากนัก จนวันก่อนที่ผมได้เข้าโรงงานอีกครั้ง พ่อแม่ผมก็โทรมาหาเพื่อให้ไปช่วยพี่ชายทำคอมพิวเตอร์หน่อย เพราะลูกค้าคนนี้เรื่องมากจนทำอะไรกันไม่ได้จากตอนแรกผมก็คิดว่าจะกลับบ้านเลยเพราะเหนื่อยมากทำให้ได้แวะเข้าไปซักหน่อย หลังจากที่มาถึงผมก็นั่งทำคอมพิวเตอร์อยู่หลายชั่วโมงจนตกเย็นแล้วผมทำเสร็จก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่แม่ผมก็ถามว่าจะกินข้าวไหมเดี๋ยวจะทำให้กิน ผมก็ต้องตอบว่ากินอยู่แล้วเพราะรู้สึกว่าไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่มานานแถววันนี้เพื่อนผมมันก็กลับบ้าน แถมพูดว่าแม่ทำข้าวไว้รอให้ไปกินเหมือนกัน(ไม่อยากน้อยหน้ามัน) แล้วแม่ผมก็ไปทำข้าวผัดกระเพาไก่มาให้เต็มจานซึ่งก็เหมือนกับทุกทีที่ผมกินข้าวที่บ้านตอนที่ผมยังไม่ย้ายไป ผมกินข้าวเยอะมาก แม่ผมก็รู้ว่าผมเป้นคนกินข้าวเยอะก็จะให้ข้าวและกับข้าวมาเต็มๆอย่างนี้ ผมไม่รอช้ารีบกินทันทีเป็นตรั้งแรกในรอบหลายๆเดือนที่ผมได้กินข้าวพร้อมหน้ากับแม่ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หลังจากกินเสร็จผมก็ลาพ่อแม่และกลับบ้าน ตอนขึ้นรถเมล์ผมก็คิดถึงแม่ตลอดแทบจะน้ำตาไหลไม่รู้เพราะอะไร ผมคิดว่าสักวันนึงก็น่าจะได้กลับมาอยู่กับพ่อและแม่อีกครั้งแน่ๆครับ