สวัสดีครับ เช้านี้หลายๆคนอาจจะตื่นสายกันนิดหน่อย อย่างผมนี่ก็ 8 โมงเลยล่ะเพราะอากาศมัน

เย็นเหลือเกิน จนถึงตอนนี้ที่ผมเขียน Blog เวลา 17.30 แล้วฝนก็ยำตกพรำๆยังไม่หยุดเลย เมื่อเช้า

มีหลายเหตุการณ์มากๆเลยครับ กว่าจะถึง  Office ตั้งแต่ออกจากบ้าน รอรถเมล์นานมากๆ กว่าจะมา

แต่ละคันแถมมาคันนึงคนก็เยอะเหลือเกิน ทำให้ต้องขึ้นไปเบียดๆกันซักนิด รถก็ติดกันสนุกมาก หลับ

ไปตื่นมาก็ยังอยู่ที่เดิม เหอะๆกว่ารถจะขยับได้ซักเมตรนี่เหนื่อยเหลือเกิน จนต้องรถรถและต่อรถอีกสาย

นึงเพื่อไป Office ดีหน่อยที่สายนี้คนโล่งๆ นั่งสบายไม่ต้องยืน พร้อมรับลมเย็นๆไปด้วยสบายจริงๆครับ

ขึ้นแล้วก็หลับทันทีรู้สึกตัวอีกที ว้ารถเมล์ไปจิ้มกับรถเก๋งข้างทางซะงั้น ลงสิครับแบบว่าไม่รู้ทำเวรกรรม

อะไรมาต้องมาลงรถเมล์กลางคันแบบนี้แถมรถที่จะไปต่อนี่แน่นๆทั้งนั้นทำไงดีล่ะครับ แต่โชคยังดีที่การ

เจรจาระหว่างคนชับรถเมล์ กับคูกรณีจบเร็วทำให้รถสามารถวิ่งต่อไปจนถึง Office ใช้เวลาเดินทางไป

เกือบ 3 ชั่วโมง -*- ทำใจกันได้แล้วล่ะครับ แล้วทุกๆคนล่ะ วันนี้มาทำงานกันกี่โมง ?

     เมื่อวานนี้ (27 ก.พ. 2555) ผมก็มีภารกิจหาลูกค้าที่เป็นโรงงานในจังหวัดสมุทรสาคร ซึ่งก็เป็นประจำอยู่แล้วที่จะต้องเข้ามาหาลูกค้าเจ้านี้เดือนละ 2 ครั้ง ทุกครั้งที่ผมมาโรงงานผมจะดีใจกว่าเข้า Office ซะอีกเพราะจะได้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ (ทำงาน 9 โมงเช้า เลิกงาน 6 โมงเย็น) แต่ถ้าผมมาโรงงานผมจะเข้าไปถึงโรงงานประมาณ 10 โมงครึ่ง และออกมาประมาณ บ่าย 3 ทำให้ผมได้เวลาเพิ่มขึ้นอีก แต่วันนี้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย ผมออกจากโรงงาน บ่าย 3 โมงพอดีและนั่งรถออกมาเพื่อจะมาต่อรถเมล์แถวๆ หมู่บ้านเศรษกิจ ออกจากโรงงานมาถึงหมู่บ้านเศรษฐกิจก็เกือบ 1 ชั่วโมงแล้วครับ ผมก็รอรถ 101 ที่จะต้องต่อไปลงแยก มไหสวรรค์ วันนี้หนีออกมาเร็วด้วยรถไม่น่าจะติดมั้ง ผมคิดในใจ เมื่อ 101 สุดแสนจะโล่งมาผมรีบกระโดดขึ้นทันที และนั่งอย่างมีความหวังว่าจะไปถึงที่หมายไม่เกิน 30 นาที เพราะทุกครั้งก็ประมาณนี้ แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมเลย รถเริ่มติดตั้งแต่ เดอะมอล์บางแค ติดเรื่อยๆ ตลอดเส้นทาง ผมก็คิดว่าถ้างีบซักพักนึงก็น่าจะถึงแล้ว เลยหลับบนรถเมล์ไปกว่า 15 นาทีอุแม่เจ้า รถมันเขยิบจากที่เดิมไปไม่ถึง 200 เมตร ผมคิดในใจว่านรกแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อ่ะครับต้องทนนั่งรถออกไป เกือบ 1 ชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึง ทั้งร้อนและเหนื่อยมากๆ รวมเวลาเดินทางกว่า 2 ชั่วโมงครึ่งแล้วก็ยังไม่ถึงบ้านอีก สุดท้ายผมก็ต้องต่อสาย 21 เพื่อเข้าบ้าน ดีหน่อยที่ไม่ต้องรอนานเพราะ 21 มาภายในเวลา 10 นาที (ปกติรอนานมาก) แต่คนก็แน่นเต็มคัน แถมยังมีแก๊งวัยรุ่นมหาลัย 3-4 คนที่มายืนเกะกะ อยู่กางรถคุยกันเสียงดัง แถมเบียดเค้าไปทั่วอีก เห้อเด็กๆสมัยนี้มารยาทสะกดกันไม่เป้นเลยหรือไงเนี่ย สุดท้ายผมก็ต้องยืนหลบอยู่ในซอกเล็กๆ ส่วนรถก็วิ่งไปเรื่อยๆ จนไปติดปากทางจะเข้าถนนประชาอุทิศ ซึ่งถ้าคนอยู่แถวนั้นก็คงเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วแหละครับ ซึ่งเรื่องนี้มันก็มีคำตอบมาจากลุงๆ TAXI ที่นั่งบ่อยๆเค้าบอกว่าไอ่ร้านโจ๊กที่เลยสะพานแรกไปง่ะ มันชอบมีคนมาจอดซื้อโจ๊กทำให้รถติดถึงปากทาง ไอ่ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อลุงเมื่อไหร่ แต่หลังๆนี่มันใช่เลยครับ รถยนต์พวกนี้ชอบมักง่ายจอดอยู่ข้างถนน ซึ่งถนนก็มีแค่ 2 เลน นายจอดไป 1 เลน เหลือให้เค้าวิ่งเลนเดียว มันคงไม่ติดง่ะครับ เจริญจริงๆ และหลังจากที่รถเมล์ผ่านไอ่ร้นโจ๊กนี้ไปแทบจะเหยียบกันมิดคันเร่ง ไม่ถึง 10 นาทีก็ถึงบ้านแล้วครับ รวมเวลาเดินทาง 3 ชั่วโมงกว่าๆ –*-

     จากเหตุการณ์ครั้งนี้ ผมว่าสาเหตุที่รถติดในกทมส่วนใหญ่มาจากระเบียบวินัยของผู้ขับขี่รถที่แย่มาก คิดจะจอดก็จอด คิดจะแทรกก็แทรก คิดจะปากก็ปาก แถมชอบวิ่งขวางเลนถนนอีก ส่วนปัจจัยรองก็เรื่องรถ TAXI และรถยนต์ส่วนบุคคลเยอะมากเกินไป แต่ก็อย่างว่าล่ะครับ ระบบขนส่งมวลชลใน กทม. มันยังไม่ดีพอ แต่ถ้าคิดกลับกันผมว่าคนไทยง่ะเป็นพวกรักสบาย ถ้าให้เลือกระหว่างขับรถส่วนตัวแล้วมาเจอรถติดกับโหนรถเมล์ใครๆก็เลือกขับรถอยู่แล้วใช่ไหมครับ ยังไงก็ถ้าเกิดจะชับรถกันก็ช่วยมีวินัยจราจรกันซักนิด รถติดก็ไม่ได้มีคุณติดแค่คนเดียว แต่เค้าก็ติดกันหมดแหละ แถมถ้ายิ่งคนที่ขึ้นรถเมล์แล้วโหนกันเหงื่อหยดนี่มันสุดๆจริงๆ ก็หวังว่ารถไฟฟ้าที่กำลังสร้างอยู่นี้คงจะเสร็จกันเร็วๆหน่อยนะครับ คนเค้ารอใช้กันอยู่ ว่าแล้วก็ลากันตรงนี้เลยละกันครับ ไว้โอกาสหน้าจะมีเรื่องมาเล่ากันอีกแน่ๆ เร็วๆนี้ครับ